تعیین اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت خودتنظیمی بر افزایش صمیمیت زناشویی زوجین نابارور

چکیده زمینه و هدف: با توجه به این که ناباروری، موجب ایجاد مشکلاتی در روابط زناشویی زنان نابارور می شود، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت خودتنظیمی بر صمیمیت زناشویی زنان نابارور انجام شد روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 20 زوج به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم و در هر گروه 10 زوج جایگزین شدند. برای گردآوری داده ها از مقیاس صمیمیت زناشویی استفاده شد. مداخله آزمایشی (زوج درمانی خودتنظیمی) بر روی گروه آزمایش، به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای و یک جلسه در هفته اجرا شد و پس از اتمام برنامه آموزشی و یک ماه بعد از آن نیز از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از آزمون اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد، زوج درمانی خودتنظیمی باعث افزایش صمیمیت زناشویی زنان نابارور گروه آزمایش در مقایسه با کنترل شد (001/0p<). نتیجه گیری: زوج درمانی کوتاه مدت خودتنظیمی از کارآیی لازم برای افزایش صمیمیت زناشویی برخوردار است. واژه های کلیدی: زوج درمانی، خودتنظیمی، صمیمیت زناشویی، ناباروری